خال موزون است هر جا بر رخ دلبر فتاد

زود می شد محو تبخال از لب چون لعل او

نقش شیرین را چو محمل سر به صحرا داده ایم

چشم زخمی دامگاه عشق را در کار هست

می کشد آخر به خجلت کامجوییهای دهر

با خیال روی گل از صحبت گل ساختیم

از حریم عشق ما را هیچکس بیرون نکرد

مبتلای شش جهت را چاره جز تسلیم نیست

هر که را راه سخن دادند نعمتها ازوست

پای خواب آلود ما از هر دو عالم درگذشت

صائب از حسن گلو سوز که می گویی سخن؟