بیش شد از چوب گل سودا من دیوانه را

می کند روشن نظر بستن دل فرزانه را

نیست پروای دل ویران من جانانه را

پنجه مشکل گشایان را نمی پیچد اجل

مستی بلبل ز شاخ گل نمی دارد خمار

داغ دل ها را ز چشم بد سپرداری کند

چون نجوشد دل به درد و داغ ناکامی، که شد

درد سر بسیار دارد قیل و قال باطلان

خواب چون افتاد سنگین، حاجت پا سنگ نیست

عاشقان را سردی معشوق بر دل بار نیست

در سوادشهر، سودا همچو خون مرده است

تا سرم گرم از شراب عشق چون مجنون شده است

سنگ می بارد ز وحشت از در و دیوار شهر