به قدر تلخی این می خوشگوارست

به کشت عاشقان ابر بهارست

که هم بیمار و هم بیماردارست

که پرسش بر دل بیمار بارست

در آن محفل که آن آتش عذارست

اگر چه بوی گل دامن سوارست

پلنگ از خشم، دایم داغدارست

نصیب شبنم شب زنده دارست

که عاجز از نمد، دندان مارست

که در گل پای سرو از جویبارست

زر سرخی که کامل در عیارست

اگر آیینه دل بی غبارست