شد شکستن باعث آبادی این ویرانه را

می رساند ناخن مطرب به آب این خانه را

می کند دیوانه تر زنجیر این دیوانه را

شسته ایم از لوح خاطر ابجد طفلانه را

تا چو زنبور عسل پر شهد کردم خانه را

بهر عبرت شمع آتش می زند پروانه را

ریشه ها در دل دوانیده است دام این دانه را

گو برآرد محتسب با گل در میخانه را

نیست با لفظ آشنایی معنی بیگانه را

گر کند قفل دهان مور، خرمن دانه را

با بزرگی خم به سر جا می دهد پیمانه را

چون گره نتوان جدا از دام کرد این دانه را

این که پشت و رو نباشد مردم بیگانه را

جامه فانوس اگر گردد کفن پروانه را

می رساند ناخن مطرب به آب این خانه را

می گشاید زور می آخر در میخانه را