عقل را گوشه سرایی هست

راه عشق است بی نشان، ورنه

مرو از ره که این بیابان را

داغ ما زود به نمی گردد

بی عوض نیست هر چه می گیرند

نیست بی عیب هیچ موجودی

خانه ای را که نیست دربانی

سایه اهل جود، بال هماست

در گریبان ز بوی پیرهنت

چشم بیمار اگر شفا یابد

اگر ز خود برون توانی رفت

چون قلم، شاهراه معنی را

وسعت مشربی اگر داری

برو ای داغ فکر دیگر کن

شعله تا این زمان نمی داند

صائب ساده دل چه می داند