تا سپهر کبود سیارست

گوشه امن، سینه هدف است

سبزه در دست و پای افتاده است

خر عیسی به گل فرو رفته است

خاکساری حصار عافیت است

اعتبار از میان چو برخیزد

از تف آه آسمان سیرم

دهن صبح پر ز خون شفق

دام گردون به خاک پوسیده است

تو ملایم نگشته ای صائب