چون سرو به غیر از کف افسوس برم نیست

بال و پر من چون شرر از سوختگان است

چون تیغ، مرا سختی ایام فسان است

چون سیل درین دامن صحرای غریبی

از فرد روان خجلت صد قافله دارم

چون آینه و آب نیم تشنه هر عکس

هر کس که مرا دید چو من سوخته دل شد

چون غنچه تصویر، دلم جمع ز تنگی است

از دست عنان داده تر از موج سرابم

زندان فراموشی من رخنه ندارد

صائب همه کس می برد از شعر ترم فیض