هر که دید از باده لعلی به سامان شیشه را

گر چه در ابر تنک خورشید را نتوان نهفت

گر به رقص آرد دل بی تاب ما را دور نیست

با شراب عشق خودداری نمی آید ز دل

جلوه خورشید دارد در کنار صبحدم

در خراباتی که ما لنگر ز مستی کرده ایم

زان شراب لعل سرگرمم که از هر قطره اش

سرو همت را برومندی بود در بر گریز

کار هر دل نیست راز عشق پنهان داشتن

می کشان را شکوه ای از گردش افلاک نیست