شام از شکن زلف گرهگیر تو چینی است

از داغ تو هر پاره دل زهره جبینی است

از دامن دشت تو سیه خانه نشینی است

آشوب دل و دشمن جان، رهزن دینی است

زهری است که پنهان شده در زیر نگینی است

سودازده زلف ترا نافه چینی است

نسبت به شکرخنده او شوره زمینی است

از مایه حسرت، نگه بازپسینی است

هر خانه که آید به نظر، خانه زینی است

هر گوشه درین دشت، کمندی و کمینی است