یک دلشده در دام نگاهت نگرفته است

مغرور ازانی که چو خرد عربده جویی

زان خنده زنی بر من بی برگ که هرگز

در باغ جهان شاخ گلی نیست که صد دست

چشم سیهی نیست که خواباندن شمشیر

سیب ذقنی نیست درین باغ که صد بار

آخر که رسد در تو، که دلهای سبکسیر

رحمی به سیه روزی ما سوختگان کن

بر گرد به میخانه ازین توبه ناقص

آن کس که زند خنده به بیهوشی صائب