روزم سیه از پرتو آن چشم سیاه است

خمیازه گل وقت سحر بی سببی نیست

بر داغ سیه روزی عشاق ببخشای

غربت مپسندید که افتید به زندان

هر چند که از زلف تو یک پیچ نمانده است

بر خانه من سیل حوادث نکند زور

پشت لب پیمانه ما سبز شد از زهر

صائب عجبی نیست گر آرام ندارم