نقش به مراد دل ما خنده زخم است

از لاغری خویش خجالت کشم از تیغ

هر چند که از آب بود زخم گریزان

ما شکوه ازان خنجر سیراب نداریم

چون غنچه دهن بسته ام از شکوه خونین

چون بار صنوبر دل آزاده ما را

بر روی عقیقی که ز نام است گریزان

چون پسته به هر کس دل پر خون ننماییم

با خاک برابر چو هدف هر که نگردد

در باغ جهان پسته خونین دل ما را

چون لاله درین باغ دل خونشده من

از حوصله ما جگر خصم کباب است

از پیچ و خم جوهر و سر پیش فکندن

از بس دلم از سرکشی قد تو خون شد

هر کس که گزیده است به دندان لب خود را

از موجه پی در پی دریا خبرش نیست

صائب مکن از تیغ زبان شکوه که چون گل