بر هر که نظر می فکنم مست و خراب است

بی اشک ندامت نبود عشرت این باغ

چون اخگرسوزان، دل ما سوختگان را

دیوان مکافات به ظالم نکند رحم

چون ماه نو از دیدن ما چشم مپوشید

هر خیره نگاهی نتواند ز تو گل چید

با جنگ، بدآموز مرا خوی تو کرده است

دیوار خرابی که عمارت نپذیرد

کیفیت می می برم از چهره محجوب

در مشت گلی نیست که صد نکته نهان نیست

هر کس که خموش است درین میکده صائب