چون جوی بود کج، نرود آب روان راست

آمد به غلط تیر کج ما به نشان راست

از دست نوازش نشود پشت کمان راست

تا کعبه توان رفت به این سنگ نشان راست

ای وای ز دردی که نیاید به زبان راست

تا با که شود این فلک سخت کمان راست

مگذر ز سر خاک من ای سر روان راست

ای زهره جبین مگذر ازین لاله ستان راست

در زیر فلک صبح نفس کرد چسان راست؟

چون غنچه کسی را که بود دل به زبان راست