از تیغ، فیض سایه بال هما گرفت

چندان که بیش آینه من جلا گرفت

طفلی ز دست کور تواند عصا گرفت

در وقت احتیاج، همان دست ما گرفت

آسان نمی توان سر راه از گدا گرفت

طوفان عنان کشتیم از ناخدا گرفت

پای به خواب رفته ما را حنا گرفت

هر کس به بیکسی ز کسان التجا گرفت

سنگی ز هر طرف که رسید از هوا گرفت

روزی که شانه دامن آن زلف را گرفت

اول به مزد دست ز من خونبها گرفت

شبنم ز روی بستر گل چون هوا گرفت؟

سروی که جای بر لب آب بقا گرفت

مشاطه ای که دست ترا در حنا گرفت

نتوان شکستگی ز نی بوریا گرفت

هر دیده ای که سرمه ازان خاک پا گرفت