هر عاشق از رهی به حریم وصال رفت

چشم و دهان یار تلافی کند مگر

خالش به خط سپرد دل خون گرفته را

روشن بود که چیست سرانجام ناقصان

خاکش به سر، که بیضه درین آشیان نهد

حاشا که گردد آتش دوزخ به گرد من

صائب به موم از آتش سوزان نرفته است