بار غم از دلم می گلرنگ بر نداشت

از بس فشرد گریه بیدادگر مرا

اوقات خود ز مشق پریشان سیاه کرد

از شور عشق سلسله جنبان عالمم

شد کهربا به خون جگر لعل آبدار

یارب شود چو دست سبو خشک زیر سر

چون برگ لله گر چه به خون غوطه ها زدیم

برداشتیم بار غم خلق سالها

بسم الله امید بود زخم تیغ عشق

هر چند همچو سایه فتادم به پای خلق

صائب ز بزم عقده گشایان کناره کرد