یک آفریده از ته دل شادمانه نیست

خاری که در دلم نخلد چون زبان مار

خمیازه نشاط بود خنده اش چو صبح

بر هر که می فتد نظرم، دلشکسته است

باغ و بهار ما جگر داغدار ماست

یارب که چشم کرد من دردمند را؟

ره گم ز تازیانه کند اسب راهوار

از بهر حفظ، سیم و زر بی ثبات را

بیهوده سیر و دور به گرد جهان زند

افتاده ای تو در غلط از کثرت مثال

صائب بغیر نام، چو عنقا درین جهان