شهر زندان است روی دل به صحرا کرده را

پیشتر از کوچ، زاد ره مهیا کرده را

چشم قربانی است دل ترک تمنا کرده را

دل تپد در سینه دایم سیر دریا کرده را

مهر گوهر می زند بر لب، دهن وا کرده را

هیچ پروا از ملامت نیست رسوا کرده را

یوسفستان است عالم دل مصفا کرده را

جنت نقدست دنیا، رو به عقبی کرده را

مخزن گوهر شود دل دست بالا کرده را

گریه همچون شمع در دامان شب ها کرده را

چهره خونین است دایم خنده بی جا کرده را

خانه گور تنگ باشد سیر صحرا کرده را

می شود باطل تیمم آب پیدا کرده را

سیر کوه قاف عزلت همچو عنقا کرده را