هر شیشه جان خزینه اسرار عشق نیست

بزمی است بی چراغ و کدویی است بی شراب

ابرست پرورنده و برق است خانه سوز

خاک افکند چو لقمه تلخ از دهن برون

دولت اگر چه در قدم سایه هماست

نتوان درود کشت فلک را به ماه نو

هر چند می رسد به فلک آه و ناله اش

هر شیوه اش ز شیوه دیگر به ذوق تر

نشنیده است زمزمه بال جبرئیل

ریگ روان وادی سرگشتگی شود

هر چند دلفریب بود کوچه باغ زلف

ابری است در طلسم سراب اوفتاده است

گوهر میان گرد یتیمی به سر برد

هر چند آسمان و زمین را گرفته است

صائب اگر چه حسن فروشنده ای است سخت