بی عشق، آه در جگر روزگار نیست

حیرانیان روی عرقناک یار را

عقل زبون، رعیت این بی مروت است

بی چشم زخم، روی به خون شسته من است

در زیر پوست نیست جهان وجود را

خط مسلمی ز علایق گرفته ام

از چشم مور حرص، شکر خواب برده است

تا نبض آرمیدگی دل نجسته است

آب مروتی که جگر سینه چاک اوست

آزادگان به ملک جهان دل نبسته اند

آن را که عشق لنگر حیرت به دست داد

صائب به خاک راه مریز آبروی خویش