عمر در تلخی سرآید در شراب افتاده را

دارد از حکم روان ما را قضا در پیچ و تاب

دل به دریا کن که در مهد صدف بحر کرم

ساحلی جز دست شستن نیست از جان چون حباب

در نظر بستن بود، دارالامانی گر بود

نیست غیر از عقده تبخال دیگر دانه ای

نعمت دنیا نصیب دل سیاهان می شود

چون نگردد عمر کوته، گر چه جاویدان بود

پیش هر موجی سپر انداختن لازم بود

اختیاری نیست در سیر و سکون خویشتن

چون نپاشد تار و پود جسم را از یکدگر؟

کی خبر از ناله شبخیز مظلومان بود؟

عزت از افتادگی خیزد که باشد در کنار

برنمی آید نفس نشمرده صائب از جگر