از لخت دل مرا مژه در چشم تر شکست

چون تیغ آب جوهر من شد زیادتر

جای شراب عشق نگیرد شراب عقل

در عاشقی همین دل بلبل شکسته نیست

از جام غیر، آن لب میگون زیاد نیست

گردید توتیای قلم استخوان من

مژگان اشکبار تو ای شمع انجمن

خون می گشاید از رگ الماس سایه اش

صائب چه شکرهاست که ما را چو زلف، یار