دنیا برای بیخبران عیش خانه ای است

شور مرا نسیم بهاران بهانه ای است

از اختیار ناقص خود دست شستن است

شوری که کوه سر به بیابان نهد ازو

آزاده ای که خاک نهادی است مشربش

دل را بس است از دو جهان درد و داغ عشق

زنهار پا برون منه از گوشه قفس

چون آفتاب خنده بر آفاق می زند

صحن چمن ز نغمه طرازان تهی شده است

صائب در کریم به محتاج بسته نیست