با عارض تو چهره شدن کار آینه است

خودبینی از سرشت بزرگان نمی رود

بشکن طلسم صورت و جاوید زنده باش

هر صبحدم به روی تو از خواب می جهد

زنگ کدورت از دل تاریک ما نبرد

حد کسی است بر رخ او حرف خط زند؟

بی پرده می دهد به نظر جلوه عیب را