افسانه ای ز صبح قیامت شنیده است

این مصرع بلند به عالم دویده است

هر کس به مستی آن لب میگون مکیده است

تیغ سیاه تاب به جوهر که دیده است

زان سفله کن حذر که به دولت رسیده است

تا دل بجاست وضع جهان آرمیده است

چون غنچه هر که سر به گریبان کشیده است