داور تری ز قلزم زخار مانده است

کف از محیط، از آینه زنگار مانده است

برگی به نخل معرفت از بار مانده است

افسانه ای ز دیده بیدار مانده است

از اهل حال، جبه و دستار مانده است

دامان هر که در ته دیوار مانده است

در سینه بس که نشتر آزار مانده است

چون آب آبگینه ز رفتار مانده است

تا مهر شرم بر لب اظهار مانده است

امید من به وعده دیدار مانده است

تا ناامید ازان گل رخسار مانده است

پیغمبر خداست که در غار مانده است