عارف به اختیار خود از سر گذشته است

از ترکتاز حادثه، صحرای سینه ام

گردن مکش ز تیغ شهادت که این زلال

یک دل به جان رساند من دردمند را

فریاد می کند خط و خالت که کلک صنع

دل با صفا ز علم و هنر صلح کرده است

آسوده باش ای فلک از انتقام ما

فرداست استخوان تنش توتیا شده است

تکرار را به طوطی نوحرف داده است