خورشید مومیایی ماه شکسته است

گردی که در عذار تو از خط نشسته است

زنجیر زلف را به تپیدن گسسته است

کز چین کمر به بردن دل تنگ بسته است

کز آتش تو هیچ سپندی نجسته است

زیر سیاه خیمه لیلی نشسته است

کز شرم، باز دیده خود را نبسته است

کار دم مسیح نسیمی که خسته است

بر روی آفتاب قیامت نشسته است

هر غنچه ای که طرف کله بر شکسته است

هر چند بال طوطی ما زنگ بسته است

مجنون ما ز کشمکش فکر رسته است

این سیل صد هزار چنین پل شکسته است

تا دست می زنی به زمین نقش بسته است