شاهنشهی است عشق که عالم گدای اوست

آزاده ای که کنج قناعت گرفته است

آن مطربی که پرده ما را دریده است

در دام می کشد دل صحرایی مرا

در چشمه سار تیغ تو تا چند خون خورد؟

بیدرد نیستم که شکایت کنم ز جور

چون در رکاب برق سواران سفر کند؟

مسند به روی دست سلیمان فکنده است

فردوس را ز داغ تغافل کند کباب

زنجیر پاره کردن سوداییان عشق

صائب کسی که خرمن من سوخته است ازو