کاسه زانوست جام جم دل آگاه را

از غبار خط مشکین حسن می بالد به خود

می نماید حسن در آغوش عاشق خویش را

اهل غیرت نیست ممکن بازی دنیا خورد

هر که را همواری بدباطنان از راه برد

راستی از کج نهادان گرد برمی آورد

نیست در عقل متین دست تصرف باده را

خواب می سوزد به چشم عارفان شکر وصول

ابر نتواند گرفتن رخنه جستن به برق

کوته اندیشی است کردن شکوه از بخت سیاه

آدمی را نقش کم ز آفت سپرداری کند

پاک خواهد کرد از اشک ندامت راه خویش

تشنه تر گردند از نعمت تهی چشمان حرص

صبر درد بی دوا را عاقبت درمان کند

برنیاید شعله را از سر هوای سرکشی

فربهی از خوان مردم رنج باریک آورد

ترک دعوی می نماید پایه معنی بلند

شد جهان پر شور صائب از صریر کلک من