این کوه غم که در دل دیوانه من است

جوش گل از ترانه مستانه من است

پیوسته هست در دل من گریه ای گره

جز خانه کمان در دیگر چرا زنم؟

باشد ز زخم تیغ زبان فتح باب من

نعلم بود در آتش دیگر، وگرنه شمع

چون بت پرست، روی دل من به سنگ نیست

در دل ز توبه زنگ ملالی که مانده است

از داغ نیست بر دل من زنگ کلفتی

کنجی گرفته، از قفس و دام فارغم

ناقوس من بود ز دل چاک چاک خود

گلگل شکفته می شوم از سنگ کودکان

تا ترک آشنایی عالم گرفته ام

چون گوهر از محیط به یک قطره قانعم

دور و دراز شد سفر من ز حرف پوچ

داغ من از تبسم گل تازه می شود

مشق جنون من به نهایت کجا رسد؟

در زیر چرخ، دل چه پر و بال وا کند؟

می گردد از سیاهی چشم غزال بیش

دشتی که طی کند نفس برق و باد را

صائب رهی که قطع نگردد به عمرها