از سینه صافی دل بی کینه روشن است

گوری است تار، خانه تن بی فروغ دل

پرداز سینه کن، چه ورق می کنی سیاه؟

چون نافه خون خویش اگر مشک کرده ای

سی شب چراغ میکده روشن بود ز می

آمیزشی که هست به هم نیش و نوش را

دیگ توانگران دو سه روزی بود به جوش

پنهان مکن، کز آینه صاف روی تو

اندیشه از سیاه دلان جهان مکن