هر چند چشم مست تو هشیار عالم است

از درد عشق، روی به خوناب شسته ای است

دیوانه ای که چشم غزالش پلنگ بود

در راه دل، پیاده دنبال مانده ای است

جز عارفی که از خودی آزاد گشته است

بر هر دلی که خواب گران پرده دار شد

بر خود زبان آتش سوزان کند دراز

در چشم عارفان جهان ابر رحمتی است

از قید سنگ می شود آخر شرر خلاص

داند به سیم قلب گران ماه مصر را

از ره مرو که دیده شیر حوادث است

لب تشنه ای است کآب نمی داند از سراب

صائب مرا به خواب نخواهد گذاشتن