خشتی مرا ز کوی تو در زیر بس است

عشاق را به بند گران احتیاج نیست

چون شمع، گریه در کرم دست حلقه کرد

از تنگنای چرخ شکایت چه می کنی؟

آنجا که خار دست به ترکش زند، چو گل

از بهر برفروختن چهره امید

جرم سفینه تو که بر سنگ خورده است

بیخوابی که چشم تو ترسیده است ازو

از زلف یار و از دهنش نکته ای بگو

گر امتیاز نام بود مطلب از اثر

خاک من و سبو ز خرابات مشرب است

از یک سخن حقیقت هر کس عیان شود

صائب مرا به سرمه خلق احتیاج نیست