خط را به دور عارض او شان دیگرست

از نوشخند گل دل من وا نمی شود

هر غنچه ای به شور نمی آورد مرا

زاهد اگر به سدره و طوبی است تخته بند

بر روی کس مخند که هر خنده ای ز گل

در گلشنی که بند نقاب تو واشود

هر چند در حلاوت گفتار حرف نیست

آن را که دل سیاه شود از قبول خلق

از تشنگی به دیده باریک بین من

صائب اگر چه سیر گل و لاله دلگشاست