دو دست صبح به روی خود آفتاب گرفت

که می توان ز گل کاغذی گلاب گرفت

به دامن ترم آتش ز ماهتاب گرفت

ز بوسه ای که لب بام از آفتاب گرفت

چو لاله، داد دل خویش از شراب گرفت

چو سیل دامن دریا به اضطراب گرفت

رخی که رنگ ز گلگونه شراب گرفت

که سنگ، باده لعلی ز آفتاب گرفت

که رخت خوش به دود دل کباب گرفت

ترا که آینه چشم، زنگ خواب گرفت

اگر چه گنج خراج من از خراب گرفت