غبار خط تو از دل به هیچ باب نرفت

نمی توان غم دل را به خنده بیرون برد

ستاره سوختگی را علاج نتوان کرد

به جرم این که کله گوشه بر محیط شکست

ز سوز سینه ما هیچ کس نشد آگاه

نریخت تا گهر عاریت ز دامن خویش

یکی هزار شد از وصل بیقراری من

نظر به قطره و دریا یکی است نسبت من

به آب خضر بنای حیات خود نرساند

اگر چه صد در توفیق باز شد صائب