نیست بر خاطر غباری از پریشانی مرا

گر چه از آتش زبانی شمع این نه محفلم

چون گهر گرد یتیمی سرنوشت من شده است

فارغ از آمد شد نقش بد و نیکم، که ساخت

زندگی گردید از قد دو تا پا در رکاب

تا سرافرازم به داغ بندگی کرده است عشق

در دبستان تأمل کرده ام روشن سواد

نیست احسان بنده کردن مردم آزاد را

چون صدف بر هم نمی پیچد مرا زخم زبان

نعل وارون است آه و گریه یعقوبیم

پنجه خونین تهمت جلوه گل می کند

از خرابی های ظاهر شکوه صائب چون کنم؟