که خاک مشک تر و داغ لاله عنبر گشت

چو مغز پسته نهان در میان شکر گشت

که خط پشت لبت پرده دار کوثر گشت

در آن چمن که نهال تو سایه گستر گشت

که آفتاب جمال تو ذره پرور گشت

که قطره گوشه گرفت از محیط، گوهر دشت

ز بردباری من آسمان ستمگر گشت

که در خرابه نم این رساله ابتر گشت

که هر که ساخت به سد رمق، سکندر گشت

که قند در نظر طوطیان مکرر گشت