ز ناله گر دل بی برگ ما نوا می داشت

خبر ز عشق ندارد دل فسرده من

هزار قافله هر دم ز خود سفر می کرد

به گرد چشم تو خواب غرور کی می گشت؟

کجاست صائب آتش نفس، که وقت مرا