اگر چه کعبه مقصد نصیب هر دل نیست

بهار را به خزان پرده دار می گردند

به مغز بیش رسد فیض گل چو دسته شود

مکش عنان به سخن از طلب که همچو قلم

گذشتن از لب میگون یار دشوارست

بس است حلقه ماتم ز حلقه فتراک

دل تو لنگر تسلیم را ز کف داده است

نکرد گریه ما در دل فلک تأثیر

به هر چه می کند آتش، سپند من راضی است

ز جام چشم غزالان خمار می شکنیم

چه شد که بر فلک ناز می کند جولان؟

حجاب نیست ز هم حسن و عشق را صائب