گلی که رنگ نبازد لقای درویشی است

خجل ز نافه پشمین قبای درویشی است

دلم ربوده آهن ربای درویشی است

به کوه، پشت من از متکای درویشی است

اتاقه سر خورشید سای درویشی است

چه راحت است که با بوریای درویشی است

دلی که آینه دانش ردای درویشی است

چراغ زنده دلی در سرای درویشی است

چه لذت است که با شوربای درویشی است

دلی که حلقه به گوش نوای درویشی است

حلاوت شکر از بوریای درویشی است

که حب جاه چو سگ در قفای درویشی است

خوشا کسی که به دل آشنای درویشی است

اگر چه طینت آدم ز لای درویشی است

محمد عربی رهنمای درویشی است

زبان معجزه مدحتسرای درویشی است

ببوس خاک ادب را که جای درویشی است