که حسن چهره بدیهی و حسن خط نظری است

خروش هر دو جهان خنده های کبک دری است

که عیش روی زمین در مقام بیخبری است

که فرش خانه خرابان همیشه بال پری است

که همچو ریگ روان، خرده های جان سفری است

که پرده داری حسن لطیف، پرده دری است

که تازه رویی سرو چمن ز بی ثمری است

که نور چهره گردون ز گریه سحری است

که مومیایی مینا، دکان شیشه گری است

که دور خوبی گلهای بوستان سپری است