پی کشیدن دل هر بنفشه قلابی است

کتان توبه ما را شکوفه مهتابی است

هوای ابر و نسیم بهار سیلابی است

به روی آینه از دست رفته سیمابی است

برای مردم بیدرد، پرده خوابی است

هوا بر تنک ظرف، باده نابی است

ز خویش هر که تهی گشته است، محرابی است

ز هر دری که درآیی، ز معرفت بابی است

وگرنه هر سر موی تو تیغ قصابی است

در آن حریم که صائب بود، گرانخوابی است