سپند ماست که از چشم مجمر افتاده است

کز آتش تو جهانی به کوثر افتاده است

که عکس گرد یتیمی ز گوهر افتاده است

که چشم من به تماشای دیگر افتاده است

ز توست عالم اگر دل توانگر افتاده است

که این سپند به صحرای محشر افتاده است

غزال وحشی ما گر چه لاغر افتاده است

چه شد که دامن ما چون گهر تر افتاده است

به آفتاب قیامت برابر افتاده است

که سایه پر طوطی به شکر افتاده است

چنین که طوطی صائب به شکر افتاده است