کبود چهره یوسف ز دوری وطن است

همیشه خلوت من در میان انجمن است

که صبح صادق یوسف ز چاک پیرهن است

که آب خضر نهان در سیاهی سخن است

که برق تیشه چراغ مزار کوهکن است

که در گداز بود شمع تا در انجمن است

به چار موجه صحبت دلی که ممتحن است

که چهره تو ز موی سفید در کفن است

دهان سوخته جانی که تشنه سخن است