ز کعبه روی به هر سو کنی بیابان است

خمیر مایه غم ها همین غم نان است

که در صدف نبود گوهری که غلطان است

که شمع در لگن زر همان گدازان است

که روی دست سلیمان به مور زندان است

بلند و پست زمین پیش چرخ یکسان است

که برق در ته ابر سیاه خندان است

وگرنه کعبه دل نیز خوش بیابان است)

که روزه داشتن سفله، صرفه نان است)

که در بهشت بود دیده ای که حیران است