ز خود برآ که سر کوی یار نزدیک است

ز غفلت تو ره کوی یار خوابیده است

توان به نور بصیرت به اهل دل پیوست

ببر ز خویش، به سر رشته بقا پیوند

دلی که سوخته داغ گلعذاران است

ز کاهلی نگذاری تو پای خود به حساب

اگر چه چشمه خورشید از نظر دورست

ز عاجزی به تو مشکل شده است دل کندن

شده است بر تو ز هشیاری این گریوه بلند

هزار کعبه به هر گوشه دل افتاده است

ز باده توبه در ایام نوجوانی کن

رسیده است ز دل بر زبان حکایت عشق

دماغ کار نمانده است کارفرما را

ازان به قیمت می جان دهند مخموران

امیدها به خط تاه روی او دارم

چه همچو غنچه فرو رفته ای به خود صائب؟