که تخم دوزخ عالم گداز یک شررست

هنوز بلبل ما در حجاب بال و پرست

بیاض چشم صدف از ندیدن گهرست

جبین گشاده چو افتاد از بلا سپرست

که در جگر شکند ناله ای که با اثرست

که سنگ را سر پیوند نخل بارورست

که خون در آبله اهل درد نیشترست

که آب و رنگ و جودش ز پرتو گهرست

خیال صائب ما را بلندی دگرست